Jaren heb ik geen verslag gedaan van mijn activiteiten met de kinderen Fransen. Vandaag bedacht ik dat ze net misschien (later) toch leuk vinden om over deze periode te lezen.
Casper heeft behoorlijk last van zijn probleem om te verwoorden wat hij weet. Laatst bespraken we voor een repetitie de onafhankelijkheidsstrijd van Nederlands Indië. Hij geeft wat vage globale antwoorden op mijn overhoorvragen.
Tot ik een verkeerde conclusie trek over het onderwerp. Hij kijkt me verbijsterd aan en zeg”: Hoe kan je dat nou zeggen, zo zit het niet en je bent er nog wel zelf bij geweest!”
Telkens weer blijkt dat hij abstracte begrippen niet opslaat. Bij de term “hele werkwoord”kijkt hij me aan of ik Japans spreek.
Om beurten komen Casper, Storm en Sarah wat karweitjes voor me opknappen. Ik bied ze daarvoor 2 Euro per uur. Sarah berekent wat ze daarvoor kan kopen, Storm informeert wat we met de kwartieren doen en Casper reageert verontwaardigd. Ik hoef van jou toch geen geld te hebben, je bent mijn oma.
Storm is door het eerste jaar van het Montessori lyceum heen gerold, in het tweede jaar regent het onvoldoendes. Hij komt drie maal per week bij mij huiswerk maken en het lukt hem de minnen weg te werken.
Nu komt hij nog maar twee keer en regelt zelf zijn rooster. Hij heeft een onvoorwaardelijke vijandschap met het vak Frans, onbegrijpelijk en dan moet hij ook nog van die stomme kinderboekjes lezen.
Na overleg met zijn docente kiezen we artikelen uit tijdschriften voor franse scholieren. Sarah is een pietje precies, eigenlijk spoor ik haar voortdurend aan het iets minder nauw te nemen. De dag heeft maar 24 uur.