Gisteren zijn Casper,Storm en Sarah met mij naar het winkelcentrum gegaan.
Het leek me tijd worden dat ze gaan beseffen dat je niet niet alleen op kinderverjaardagen iets meeneeemt, maar ook geschenkjes koopt voor je volwassen dierbaren.
Dat sprak ze aan, maar helemaal begrepen hebben ze het nog niet. Toen ik informeerde hoeveel geld ze bij zich hadden, keken ze me stomverbaasd aan. “Jij hebt toch geld!!”
Na overleg besloten ze oma en opa in Dordrecht te bellen en die te vragen iets uit hun eigen spaarpotten mee te brengen.
En dan het onderhandelen over hun keuzes. Eerst maar een maximum bedrag vaststellen. Storm oppert 15 Euro per ouder. Als ik dat wat veel vind, velt hij een moreel oordeel. “Het zijn mijn ouders, die hebben me gemaakt, daar heb ik wel wat voor over.”
We besluiten af te wachten wat hij kiest.
Nou daar begon het balanceren pas echt. Natuurlijk mogen ze vrij kiezen, maar sommige keuzen lijken mij te erg voor woorden.
Storm wil zijn vaders kantoor oppimpen, dat grijze gedoe stoort hem.
Sarah wil alleen een luchtje dat zij lekker vindt, want:” ik ruik mamma als ik haar kus.”
Casper wil de grootste vaas die hij kan vinden, ik zie in gedachten de grote bloemen die daar in zouden moeten.
Het wordt een middelmaatje en Storm komt op het lumineuze idee daar bloemen bij te kopen. “En we hangen er ook een kaartje aan, hoor.”
Dan moet er een tekst op die kaartjes. Languit op hun buik op de grond van het winkelcentrum componeren ze een tekst. ” Met welke v/f moet lieve, met welke ou/au moet hou en jou?
Onderweg naar huis – Casper is enigszins gegeneerd vast op de fiets weggereden – ontwerpt Storm een protocol voor het aanbieden. Wie eerst, wie dan, wat wordt er gezegd? Het is niet gauw goed en ik word het prijzen van elke nieuwe vondst een beetje moe. Dan besluit hij dat we na het eten een overleg zullen hebben.
Casper heeft vorige week op de verjaardag van de 85-jarige gezien dat zijn kleinkinderen een dansje opvoerden en gromt:” Ik ga GEEN dansje maken.”
Morrend gaat hij mee naar beneden, beperkt zijn rol tot het minimum.