Dinsdag haal ik de kinderen uit school en op verzoek van Chaja pols ik of ze mee willen naar het buurtcentrum. Daar zou een sportinstuif zijn.
Voor ik uitgesproken ben, hangt Max, een vriendje. aan mijn arm :”Mag ik met Storm mee?” Ik moet hem teleurstellen, vier is me echt teveel om door het verkeer te loodsen.
Ze rennen naar Max’ vader en bedisselen dat Storm dan met Max meegaat.
Casper ziet niets in mijn plan. Gisteren was hij er met Blanche, de oppas, met de belofte dat er voetballen zou zijn, maar er waren te weinig sportievelingen en onverrichterzake sloften ze huiswaarts.
En… hij zag een ander risico.. er bestond een kans dat er “geknutseld” zou worden. De afkeer waarmee hij dat woord uitsprak, krijg ik niet op papier.
Ik zwoer dat we rechtsomkeer zouden maken als we lucht van frobelsspullen kregen. Toen bekloeg hij zich dat hij na de grote pauze op school niet meer mocht eten en nu stierf van de honger. Dus beloofde ik dat we aan deze noodtoestand een einde zouden maken bij de eerste bakkerij die we tegenkwamen.
Later hoorde ik van Chaja dat hij in de pauze slechts één boterham eet. Hij gunt zich geen tijd voor de andere, de pauze is om te spelen.
Casper koos een saucijzenbroodje en Sarah een kaasbroodje. Die laatste waren er in twee formaten: groot en klein. Zonder overleg koos ik voor onze prinses een kleine. Dat had ik beter niet kunnen doen.
Ze weigerde de versnapering aan te pakken, ze wilde een grote.
Staccato en zonder ophouden herhaalde ze die zin. Wel gaf ze me trouwhartig een hand en die bleef daar.
Bij het buurthuis aangekomen, stelde ik haar voor de keus: opeten of weggooien in de prullenbak. Zonder een woord propte ze het broodje tussen haar tanden en met volle mond mopperde ze onverstaanbaar door.
Gelukkig was er wel een sportinstuif en een bont gezelschap kinderen, jongens en meisjes tussen de 4 en 12 jaar joelden enthouisast en renden de benen uit hun lijf.
Sarah zat beledigd naast me en op mijn aanmoedigingen om mee te doen, herhaalde ze haar verwijt: ” Ik wilde een grote.”
Na 15 minuten kon ze geen weerstand meer bieden aan de pret en ging fanatiek meedoen.
Woensdag was ik op school om met Storm te lezen. Hij had niveautoetsen voor lezen gedaan; AVI-6 gehaald en voor AVI-7 5 seconden teveel nodig gehad.
We maakten er een act van, ik bedacht allerlei handelingen, die je niet in
5 seconden kon doen: veters strikken, je zakdoek pakken en je sneus snuiten. Kortom we besloten dat 5 seconcden niks is en hij dus eigenlijk
AVI-7 heeft gehaald.
Dat meldden we aan Josine, de remedial teacher, die onze analyse beaamt.
En dan… zegt Storm…. “Ik lees met Omajan dit AVI-7 boekje nog uit. En dan ga ik naar AVI-8. Gewoon proberen.” Josine en ik kijken elkaar aan. Is dit het kind dat niets wil proberen waarvan hij niet zeker weet dat hij het kan.
Achter zijn rug steken we beiden onze duimen omhoog.
