Onderweg van school naar huis behandelen we weer eens een thema.
“Ken jij iemand die drie banen heeft”, vraagt Storm. “Mijn juf Mariandel, die is ook bloemiste, daarom kon ze ons op de lentewandeling alle namen van de bloemen vertellen en ze is juf en de derde weet ik niet meer.”
“Misschien moeder?” opper ik. ” Dat is geen baan, kom zeg!”
Ik werp tegen dat het wel degelijk werk is. Storm laat zich niet zomaar omverpraten: “Ja als je kinderen klein zijn, maar voor jou niet meer.”
“Dus voor jouw moeder wel en zij is dus ook een voorbeeld, een baan, moeder en een studie.” Die studie telt volgens Storm niet mee, dat doet ze uit vrije wil en daar mag ze geen tijd voor vragen als hij haar nodig heeft.
“En dat moet je maar tegen mamma zeggen.” Ik protesteer, want over volwassen kinderen heb je niets meer te zeggen.
“Kom nou”, protesteert Storm, hij staat er zelfs voor stil. ” Jij moet er wel voor zorgen, dat er recht wordt gedaan. Wie het ook doet en voor de kinderen opkomen!”