Na Nieuwjaar komt Storm bij me logeren. Eventjes alleen, verlost van die grote broer en kleine zus. Geconcentreerd speelt hij op de computer een Legospel. Hem ontgaat zelfs de installatie van een nieuwe droogtrommel, terwijl de werklui toch behoorlijk veel lawaai en commentaar hebben.
Zijn grote wens is het bezoek aan een speelgoedwinkel, opdat hij zijn verjaarslijst compleet kan maken. De keuze valt op een playmobiel, een ridder te paard. “Die sparen Cas en ik namelijk Oma”.
De volgende dag gaan we naar het theaterinstituur, waar een tentoonstelling over poppenspel is. De mooiste poppen van onze grote poppenspelers staan in vitrines, maar ook op tafels. De kinderen mogen ermee spelen. Storm kiest voor een schaduwspel.
Dan moeten de (groot)ouders verdwijnen en bereiden de kinderen een poppenkastvoorstelling voor. Er wordt een regisseur, een belichter, een scriptboy aangesteld. Storm is de huilende baby en de vrouw van Jan Klaassen.
Thuis weigert hij om ook maar een woord over zijn wedervaren te vertellen. Boos gromt hij : ” Ik zeg geen woord”. Als we terug zijn in mijn huis, vraag ik hem waarom hij het zwijgen ertoe deed.
“Nou, ik had gewoon mijn dag niet!”
Casper heeft zich bij ons gevoegd en harmonieus spelen ze samen met Lego. Casper wil weten hoe het met Maarten is en we bellen hem. Dan informeert Cas of die nieuwe nier het wel goed in Maartens buik heeft, of hij wel wil blijven?
Ïn Omajans nabijheid ontkomen ze niet aan huiswerk maken. Storm gaat met rasse sprongen vooruit en Casper haalt zijn eerste toets met typen. Hij springt een gat in de lucht.
Tot slot gaan we naar de bios, waar ze teleurgesteld constateren dat in de cultbioscopen die Oma bezoekt geen popcorn te krijgen is