Sarah logeert hier een nachtje. Al in de metro vertedert ze het publiek. “Mag ik op jouw schoot Oma, dat vind ik zo fijn, want ik vind je lief.” Het vrouwelijke deel van de passagiers benijdt me op slag. Een vrouw biedt ons haar plaats bij het raam aan. “Dank-u-wel” zegt Sarah zonder aanmoediging
mijnerzijds. ” Zo welopgevoed zie je ze tegenwoordig niet vaak meer”????
Het is dat ik de scenes aan tafel ken, anders zou ik werkelijk denken dat dit meiske de beste eetster is, die dit halfrond kent.
Op haar bord schep ik rijst, brocoli en kip. Weer die speciale blik, koppie een beetje schuin:” Ik eet eerst de gezonde dingen en dan de kip. Bij elke hap rijst en groente herhaalt ze: “Gezond!”
Deze morgen zit ze in het bad, de speciekuip, waarin Chaja al baadde. Ik ben aan het werk op mijn computer, onze deuren open en geniet van het geneurie dat langzaam overgaat in eigengemaakte liedjes.
“heel veel voller, voller, voller, en dan natter, natter natter.” En nog meer onverstaanbaars, maar zielstevreden.
We converseren, ik praat op verzoek van Wopke en Chaja in grammaticaal simpele zinnen. Ik lijk wel een vleesgeworden AVI-2 boekje. Met opzet gebruik ik voltooid deelwoorden van onregelmatige werkwoorden. ” Dat heb ik voor jou meegenomen.” Je doet maar, lijkt Sarah te denken. “Ja, dat heb je meegeneemt.”
De volgende morgen gaan we terug met de sneltram. Sarah wil een eigen plek. Ik waarschuw haar zich goed vast te houden, zeker bij een scherpe bocht. Anders vliegt dit veertje uit haar stoel.
Na elke halte vraagt ze of er al een zware bocht aankomt en grijpt met twee handjes naar de stang.