Vrijdag 5 december kwam Sinterklaas op school bij Casper. Als hij wilde mocht hij een uurtje eerder weg en ik ging hem om 2 uur halen.
Cas droeg een prachtige Pietenmuts, maar liet zich geen Piet noemen. Door niemand niet. Volwassenen menen iets van kinderen te begrijpen, maar ze zitten er geregeld naast.
Zo’n muts is gewoon een muts en Piet is Piet.
We zetten koers naar Nemo. Vanaf het Centraal Station ga je door onhergzame gebieden: huizenblokken, fabrieken, sporen worden afgebroken en je hebt geen idee of je op enig moment vast zal lopen.
Cas steekt zijn ongerustheid niet onder stoelen of banken.
Gelukkig komen we via spectaculaire bruggen aan de achterkant van het museum uit. Alles donker. Geen mens te zien. Opnieuw paniek, maar de voorkant biedt ander perspectief en we mogen erin.
Cas kent de weg en de spraak en weet precies waar hij heen wil: de bouwvakkers, de kettingreactie, de ballen en de boten.
Bij het bamboehuis : een staketsel waar schuimrubber platen in gepast moeten worden, schakelt hij mij in.
Als we aan het werk zijn, komt er een jonge vrouw naar me toe: ” Op u heb ik gewacht! We hebben deze maand een actie; grootouders mogen gratis met hun kleinkind mee en we zoeken een plaatje om op de website te zetten.
Een grootmoeder, die in een techniekmuseum met een kleinzoon werkt, is natuurlijk het toppunt. Mogen we u fotograferen?”
Dat staan we toe, het verveelt ons snel, maar we maken de hele fotoshoot af.
Dan gaan we naar een workshop: een eigen ballpen maken.
Ik schiet de begeleidster even aan en vraag of ze langzaam wil praten, een pauze tussen de zinnen nemen en Cas regelmatig aankijken.
Dat doet ze fabeltastisch. Cas kiest op een computerscherm de vormen die de voorkant van zijn pen zullen vormen. Hij kijkt naar de cijfercode en besluit die op te schrijven voor hij hem vergeet. Met dat briefje naar de freesbank, de code ingetoetst en het wonder geschiedt. Het aluminium staafje krijft reliëf.
Dan mag hij een versiering voor de achterkant kiezen: romantisch, traditioneel of zakelijk. Hij opteert voor zakelijk en herhaalt het woord: zakelijk, zakelijk,zakelijk tot hij aan de beurt is.
De volgende dag in de auto vertelt hij Lenie en Wim over het werkstuk en herhaalt ongevraagd de juiste code: 414.
Het valt me op dat in een rustige omgeving, waarin hij geen enkele druk voelt, zijn taalgebruik heel goed te volgen is.
Het lukt me zelfs om de volgende morgen een letterspel met hem op de computer te doen.
Ik probeer vooral niet de indruk te wekken dat dat GOED voor hem is, (dat ervaart hij heel snel als stress) maar ik vraag hem of hij ook een spelletje wil doen dat ik leuk vind. En sociaal kind als hij is, geeft hij mij ook de ruimte.
Zaterdag vieren we Sinterklaas in de Noordhollandstraat. Zoals altijd een veel te grote berg pakjes. Het valt niet mee om op jouw pakje te wachten. Storm ziet in één oogopslag wat voor hem is en pakt (heel toevallig!) een kado met zijn naam.
Als er ineens een regel uit de lucht komt vallen, dat je geen pakje voor jezelf mag kiezen, ontsteekt hij in woede.
Hij rent naar boven. Jan Willem gaat even praten. Ze spreken af dat JW wél pakjes voor Storm mag vinden en hij voegt zich weer bij de anderen.
Of hij het helemaal vertrouwt, weet ik niet. Hij gaat namelijk naar Casper, fluistert iets in zijn oor en Casper pakt een pakje voor Storm.
Sarah grijpt telkens een pakje, kijkt naar de foto en houdt het met de armpjes voor de borst geklemd twee beurten vast voor ze het aan de geadresseerde overhandigt. Ze laat niet met zich sollen.
Vandaag (dinsdag ) is het Storms dag. Ik haal hem uit school. We eten falafel in de koshere winkel en lopen naar huis. Bij de Buitenveldertsebaan kom ik tot de ontdekking, dat zijn schooltas nog in de winkel ligt. Zonder boosheid concludeert Storm, dat we DUS terug moeten, want hij is al aan zijn reserverugzak bezig. Almaar bevestigend dat er niets aan te doen is, rent hij voor me uit terug. Geen klacht komt over zijn lippen. Als we thuis aankomen en ik mijn sleutel zoek, zijgt hij amechtig op de koude stoep.
Dan MOET er geknutseld worden. Tot mijn schande kan ik lang niet alle opdrachten vervullen, maar Lajos teken een grote dolfijn. Mooi langs de lijntjes knipt Storm die uit en versiert hem.
Daarna slaat het enthousiasme toe en maken we met zijn allen een bos van papier. Cas en Sarah doen mee.
DCF 1.0