Ik heb een middag meegelopen op de school van Casper. De ochtend is bestemd voor leren en in de middag trainen ze andere vaardigheden.
Op Dinsdagmiddag hebbben ze dansles: leren ze naar klanken en ritme luisteren en de taalinstructies van de leerkracht omzetten in bewegingen.
Casper is ongevraagd hulpleerkracht; hij wijst de juf op kinderen die niet op de lijn staan of roept ze zelf tot orde.
Zelf houdt hij zich heus niet aan die regels.
Als we buiten komen, blijkt mijn band lek. En de Jan Toorpstraat is ver van de Noordhollandstraat. Dus met twee metro’s. Ik ben streng tegen Casper, met een fiets en een spring in’t veld metro in metro uit, vraagt discipline.
Omdat ik trots op hem ben, tracteer ik hem halverwege bij het WTC op een ijsje. Opnieuw de lift, het perron, de mensenmenigte, de juiste wagon voor de fiets, we redden het!
Dus mag hij op het plein nog een visje. Hij kijkt me stralend aan en zegt” Omajan, je bent vandaag veel aardiger dan normaal.”