Met Casper en Storm ben ik een week naar Bergen aan Zee geweest. Fietsen mee, maar ook Rainman, een computerspel.
Stel dat het gaat regenen.
We hebben een appartementje op 50 meter van de strandafgang. Die zee, dat zal wel, maar krijgt Jan Willem het spel aangesloten op de televisie? Het marchanderen gaat niet over ijs of snoep, maar over de tijd die zij aan het apparaat mogen besteden.
Storm geniet intens van de branding, hij is er niet weg te slaan.
Hij is helemaal niet bang en zo vrolijk en spontaan. Langzaam verschuift hij -met zijn rug naar de zon- met de golfslag mee in Noordelijke richting.
Casper kan me altijd terugvinden, hoe hij zich precies orienteert
weet ik niet, maar zonder paniek meldt hij zich. Als Storm tot op het bot afgekoeld is, komt hij het strand op en heeft geen idee waar hij is. Verdwaasd en panisch staat hij naar al die stoelen, windschermen, zandkastelen en moeders met kinderen te kijken. Hoe is hij hier naar verzeild geraakt?
Opgelucht hoort hij me roepen.
Vooral de terugtocht brengt mij terug in de tijd. In mijn vezels voel ik weer hoe het was toen Jeroen, Maarten en Chaja klein waren.
Heen gaat het speelgoed, de handdoeken, de mondvoorraad droog en geordend mee. Als het ’s middags tijd is om op te stappen, moet eerst alles uit een wijde omtrek verzameld worden. Ik loop met de jongens naar de zeerand om ze af te spoelen. Zandvrij, een handdoek om hobbelen ze achter me aan naar mijn stoel. Vlak voor het doel bereikt is, laten ze zich languit op het zand vallen. En zand kleeft fantastisch aan natte lijven.
Dan moeten ook de gevonden schelpen mee en die mogen niet breken. Terug is altijd duin op en moegespeeld kondigen ze aan dat ze niets meer kunnen dragen. Maar boven komen we.
We zijn een dag naar de speeltuin bij Alkmaar geweest. Een echt ouderwetse speeltuin, gietijzeren draaimolens, trapauto’s,
schommels. Picknikkende ouders met meegebrachte broodjes en limonade.
Ook deden we pogingen tot een fietstocht, maar bergop vond Storm niks. Als een activiteit niet meteen lukt, stort hij zich ter aarde, besluit dat hij het NOOOOOIT zal leren. Dat brengt bij mij gemengde gevoelens te weeg. Ik heb met hem te doen, waarom heeft hij zo weinig zelfvertrouwen? Ik ben geirriteerd omdat hij het meteen opgeeft!
Ik troost, moedig aan of mopper al naar gelang van mijn stemming, maar Storm zit daar op de grond en niets kan hem bewegen het opnieuw te proberen. Dus…. terug.
Ook bij spelletjes is hij gauw boos als hij verliest, stralend als hij wint. Ik speel woede als ik een keer verlies en ernstig zegt hij: Omajan, je moet niet zeuren, want dan wil niemand meer met jou spelen.”
We hadden een heerlijke week. Casper vroeg me te gaan sparen, want volgend jaar wil hij drie weken.