Vandaag ben ik voor het eerst met mijn twee kleinzoons naar een echte bioscoopfilm geweest. En dan meteen maar goed, midden in het uitgaanscentrum: het Leidseplein.
Al voor het vertrek bedingen ze popcorn. Hoe weten ze dat?
Ik bestel de kleinste portie, maar dat is Amerikaans model en te omvangrijk. Dus vraag ik een extra beker. Verbijsterd kijkt de jongen achter de kassa mij aan en zegt: ” U komt zeker niet vaak hier, dat is helemaal niet veel.”
Stoicijns verdeel ik de mais over twee bekers. We moeten nog even wachten in de hal en gaan aan een tafeltje zitten.
Maar daar mag de lekkernij niet genuttigd worden, dat hoort in de zaal, in het donker, tijdens de film.
Met bovenkinderlijke beheersing staren ze de 10 wachtminuten naar hun lekkernij.
In de zaak weigeren ze de opzetjes, die je op de stoel kunt zetten voor beter zicht voor de jongsten. Wat denk ik wel!?
Vol spanning volgen de de avonturen van Peter Pan, Tinkelbel en Kapitein Haak. Als ik ze op spannende momenten deelgenoot maak van mijn (gespeelde) angst, reageren ze gelaten. Kapitein Haak verliest altijd, Omajan weet toch weinig van de wereld.
Tot slot eten we poffertjes. Dit was nog eens een dag voor grote jongens.