Me schikkend naar Storms schaakrooster, werk ik de ene dinsdag van 13.00-14.00 uur, de andere dinsdag van 14.00-15.00 uur aan zijn spelling op school. Dat vereist van beide kanten veel zelfbeheersing.
Als Storm meent dat hij iets niet zal begrijpen, begint hij woedend tegen me uit te varen.
Hij verwijt me dat ik niets van kinderen begrijp, dat ik helemaal geen rekening met hem houd, dat hij de zaken op zijn manier aanpakt, niet op de mijne. En aan mijn deskundigheid heeft hij echt geen boodschap.
Toch komen we er altijd wel uit.
Aan de middag van 13.00-14.00 uur heb ik een barre hekel. Omdat ik om 15.00 uur de kinderen mee naar huis neem, zit ik met een verloren uur. We hebben dit jaar goed en hard gewerkt en ik stel Storm voor om maar één maal in de 14 dagen te komen, uiteraard van twee tot drie. Hij stemt toe en ik denk dat hij net als ik opgelucht is Dan meldt hij thuisgekomen, dat hij is gestopt met schaken. “Nu kunnen we gewoon weer elke week werken, Omajan!” Ik begrijp er dus echt niks van.
Casper logeert een nachtje bij me. Hij vertelt over zijn KIJK-KUNST dag.
Met school hebben ze verschillende theaters en voorstellingen bezocht. De stad is vol Schotten voor de wedstrijd Nederland-Schotland. ” We hebben ze uitgejoeld, we slachten ze af.”
’s Avonds wil hij naar de wedstrijd kijken. En dan zit daar op mijn bank een beroepskankeraar.
” Sufferd laat die bal niet lopen, zitten je ogen dichtgeplakt? Die scheids heeft een blinde-geleidehond nodig!!
Tweede-keus elftal hebben we daar neergepoot.”
Hij haalt het einde niet, halverwege de tweede helft wil hij naar bed. Wat verlegen vraagt hij of ik meega en of ik voorop wil lopen. In het donker als eerste naar beneden, liever niet. En dan pakt hij zijn pluchen slaaphond en kruipt er mee onder de dekens. Toch echt dezelfde jongen die even tevoren die voetballers op hun nummer zette.