Storm logeert bij Lenie en Wim en aangezien ik het nieuwe huis nog niet gezien heb, ga ik hem uit Dordrecht halen. De dag tevoren belt hij mij en vraagt welke sushi ik wil eten. Dan kan hij de bestelling vast klaarmaken. Hij houdt van vastigheid.
Schatten, indelen, getalbegrip, met deze vaardigheden laat hij me telkens versteld staan.
We hebben een boekje bij ons in de trein met allerlei vragen. Als ik op de vraag welk percentage van onze planeet uit woestijn bestaat, antwoord dat dat 1/3 is, kijkt hij me meewarig aan. “Oma, 2/3 is oceaan, als er dan nog 1/3 woestijn is, waarop leven wij dan”
Maar als ik mijn portefeuille tevoorschijn haal en mijn pasjesgedeelte open, kijkt hij verbijsterd en wil weten wat er aan de hand is. Ik vraag hem na te denken.”Waarom zou ik in de trein mijn portefeuille nodig hebben?”
Paniek! “Dat weet ik niet en dat kan ik niet weten!” Zelfs als de conducteur voor onze neus staat, blijft hij boos namopperen”
Op het station houdt hij me benauwd vast. ” Waar moeten we eruit?” Ik laat hem zien wat de uitgangssymbolen zijn. Weer boze paniek. “Dat snap ik nou eenmaal niet!’
Voor huis-tuin-en keukenzaken is zijn verstand niet ingericht. Anje zei ooit over een leerling:”Hyperintelligent, maar een tikkie levensdebiel”