Met Casper breng ik (het is immers museumweekend) een bezoek aan Naturalis in Leiden.
Hij komt de avond van te voren bij mij logeren. Ineens is hij een heel stuk ouder, volwassener klinkt zo raar, maar hij gaat volstrekt zijn eigen gang. En begint levensgesprekken met me.
De a.s.verhuizing van Lenie en Wim roept vragen bij hem op. Hij wil weten waarom ze uit hun huis weggaan.
Hij beaamt dat de trappen een probleem kunnen gaan vormen, inspecteert de breedte van mijn trap met het oog op een traplift. Dat stelt hem gerust.
Dan zegt hij – met de toevoeging – “het is niet gemeen bedoeld” – dat ook ik al aardig oud ben en informeert of ik de zaken rond mijn verscheiden wel geregeld heb. Eigenlijk wil hij weten of ik een testament gemaakt heb.
Met mij is hij van mening dat Chaja en Maarten geen ruzie zullen maken over mijn erfenis. Als ik informeer of hij iets speciaals wil hebben, zegt hij nogmaals: “het is niet gemeen bedoeld”. Daar twijfel ik geen moment aan. We lopen het huis door om te kijken of er iets is waar hij prijs op stelt. Dat blijkt het schild te zijn.
“Dan moeten we Storm en Sarah ook laten komen, dan kunnen ook die vast wat uitzoeken.”