Vorig jaar organiseerde onze buurt een geweldig feest. Jan had al meteen geopteerd voor dit jaar. En daar wachtte een grote teleurstelling: grimeren, schilderen en meer van “zulk kleuterpret”.
Boos, chagrijnig, onaanspreekbaar reageren de jongens. Geen woord mee te wisselen. Elk voorstel van mijn kant over een andere dagbesteding viel in dorre aarde.
“Breng ons maar meteen naar ons eigen huis” commandeerden ze. “Zijn we daarvoor hier gekomen?” Ik moraliseerde, legde uit dat iedereen teleurstellingen te verwerken krijgt, dat ik dit niet voorzien had. Maar twee tragisch sloffende jongens naast me.
Het liefst had ik ze even met de koppen tegen elkaar geslagen. Ging nog serieus in op hun eis om naar huis gebracht te worden, legde uit dat iedereen een programma voor die dag had en dat hun wensen niet altijd voorrang hebben.
Mijn boosheid groeide en we togen naar het poffertjesrestaurant om af te koelen. En ze haalden bakzeil, aten hun poffertjes. Naast dat restaurant is een speeltuin. Ik vroeg ze poolshoogte te gaan nemen voor een bezoek daar. Nou dat wilden ze wel proberen.
En toen klaarde de lucht. Met een groep pompten ze water, legden kanalen en dammen aan, waren niet weg te branden.
We zijn toch nog even langs het buurtfeest gegaan, daar startte een speurtocht. Enthousiast melden ze zich aan. Verder een boel lekkers. “Toch nog een leuke dag geworden” concludeerden ze bij het naar bed gaan.
Zondagmorgen bied ik ze een kapotte wekker aan om te demonteren.
Casper neemt de leiding, haalt gereedschap en in overleg schroeven, slaan en wrikken ze.
Bij een buurvrouw maakt een raamventilator al een nacht een hels kabaal.
We kunnen haar niet bereiken. We bellen de politie, omdat we bang zijn voor kortsluiting en brand. En tot uitzinnig enthousiasme verschijnt een surveillance wagen. Gelukkig betrekken de agenten de jongens in hun overwegingen. Ze klimmen via de achterzijde het huis binnen en halen de stekker eruit. Kortom een welbesteed weekend.
