Gisteren was mijn verjaardag. Eerst ben ik met JanWillem naar het Muziekgebouw aan het IJ geweest, een architectuurhistorica leidde ons rond in dit bijzondere gebouw.
Daarna naar de Noordhollandstraat. Chaja en JanWillem wilden nog even aan hun eigen werk en ik had me voorgesteld spelletjes met de kinderen te doen. Jammer genoeg stemde dat niet overeen met hun idee.
Sarah stapt van haar standpunt dat zoenen mondjesmaat gaat en zeker niet op verzoek. Ik krijg vier!!! kussen. Marion, een lieve oppas, die al een poos ziek is, ligt in het ziekenhuis. Chaja wil op bezoek en vraagt de kinderen een tekening te maken. Wederom verschillende opvattingen over de tijdsbesteding. Na enig soebatten en een lichte chantage van mijn kant laat Sarah zich overhalen. Ze gaat verven. Casper raakt geinspireerd en haalt ook papier.
En dan ineens ontstaat euforische harmonie. Ze gaan iets maken voor mijn verjaardag. Ik plak een aantal vellen aan elkaar, ze spreiden kranten op de vloer en gaan gezamelijk aan de slag. Er wordt verf gemengd, gediscussieerd over primaire en secundaire kleuren.
Caspers fantasie opent zich, hij bedenkt steeds nieuwe materialen die het kunstwerk kunnen verfraaien. Bedenken is voor Cas altijd opwindender dan uitvoeren.
Storm had toegezegd mee te gaan naar Marion, maar trekt zich toch terug. “Ik ben bang” huilt hij. En dan valt er niet meer met hem te overleggen. Ik probeer hem te laten vertellen wat hij eng vindt. Maar ik kom er niet door.
Dan gaan we eten bij onze grote vriend Simon, van het Libanese restaurant.
We komen er al meer dan 25 jaar en Simon is heel blij ons te zien. Ik vertel dat ik jarig ben, want veel van onze bijzondere dagen vieren we hier. Hij informeert eerst naar Maarten, want zijn afwezigheid maakt hem ongerust. Gelukkig kunnen we hem geruststellen, Maarten heeft “alleen maar” griep.
Ze serveren mezze, een keus aan hapjes uit de Libanese keuken.
Dan schiet Storm onverwacht in de boosstand. Hij had zich heel iets anders voorgesteld. En hij weigert te eten, hoewel hij bijvoorbeeld dol is op falaffel en die staan in ruime mate op tafel.
Hij heeft ernstige stemmingswisselingen en kan bijna niet uit een boze bui komen. Wat we ook proberen, hij houdt zijn mond dicht – eet niet en praat niet. We laten hem tenslotte maar. Dan blijken er ook nog eens geen toetjes te zijn. Hoe kunnen mensen kinderen meenemen naar zo’n restaurant??
Als we aanstalten maken om te vertrekken, houdt Simon ons tegen. Hij heeft nog een verrassing. Ik schrik, dat wordt: “Licht uit, Happy Birthday uit de luidsprekers.” Dat klopt, maar ze hebben tijdens onze maaltijd een taart laten komen, een chocoladetaart.
En nu kan Storm het grootste stuk op, want hij heeft immers geen volle maag. Ons lachen en geplaag laat hij gelaten over zich heen komen.
