Voor Sarah’s verjaardag zijn 10 kinderen uitgenodigd om mee naar TunFun te gaan, een overdekte speeltuin onder het viaduct van het Waterlooplein.
Parkeren daar is onmogelijk, dus gaan JanWillem, Chaja en een andere moeder met de metro.
Omdat Casper en Storm niet meemogen haal ik Storm uit school. Ook Menno neem ik mee, want Menno’s moeder assisteert bij het partijtje.
Als Casper om 13.30 nog niet thuis is, maak ik me ongerust. Op de telefoon knippert een lichtje dat er boodschappen zijn, maar ik krijg dat apparaat niet aan de gang. Tot twee keer toe gaat opnieuw de telefoon, maar het lukt me niet om contact met de opbeller te maken.
De telefoon in de huiskamer is onvindbaar en het exemplaar op JW’s kantoor vertoont kuren. Ik neem aan, dat ik klungel met de nieuwe techniek.
Achteraf blijkt het toestel stuk!!!! Ik wil JW of Chaja niet bellen, die hebben uiteraard hun handen vol.
Dan besluit ik op mijn mobiel de school te bellen. Daar sust men mijn zorg: “Hij komt heus nog wel.” Als ik uitleg dat oma’s zich daar ernstige problemen over maken, geeft ze me na lang zoeken het telefoonnummer van de vervoersmaatschappij.
Ook daar maant men mij nog “rustig” af te wachten. Weer breng ik mijn bijzondere verantwoordelijkheid als grootmoeder ter sprake. De chauffeur wordt gebeld en Casper blijkt nog op school te zijn.
Chaja heeft hem ’s morgens gezegd: ” Vanmiddag is Oma er” en voor Casper is ER bij school en Chaja bedoelde thuis.
De school vraagt hem snel te komen halen, maar ik weet niet hoe? Ik bel wederom de vervoersmaatschappij en die bieden aan hem alsnog op te vissen. Gelukkig komt Casper stralend thuis, geheel niet geschrokken.
Ik verwacht het verjaardagsgroepje rond 16.30 thuis. Maar om 17.00 is er nog niemand. Dan wordt er aangebeld, Storm doet open, hij is beneden en ik hoor meteen de deur weer sluiten.
Ik roep hem en hij meldt: ” Het waren Max’ ouders die vroegen of het partijtje al afgelopen was en ik heb nee gezegd.”
Na een minuut of tien kijk ik eens uit het raam of ik al iets zie komen en zie een moeder aan de overkant in een auto zitten, het portier open een een kleintje op haar schoot.
Ik ga erheen en vraag of ze een kind komt halen. Ze bevestigt dat en zegt dat Storm meteen de deur weer voor haar neus dichtsloeg.
Natuurlijk nood ik haar boven en binnen een kwartier zitten er drie moeders aan tafel. Dan meldt JW dat de metro niet reed, dat ze 40 minuten op het perron hebben gezeten en nu in de bus op weg naar huis zijn.
Om 17.30 arriveren de feestvierders.
Opvoeden valt niet mee, maar het vervoer vraagt ook de nodige aandacht.