De dinsdag; ik arriveer om 13.15 bij de school. Zachtjes tik ik op de deur van Storms klas en stoor bij een spreekbeurt van een leerling. Zonder enig lawaai te maken staat Storm na een goedkeurend knikje van juf op, schuift geluidloos zijn stoel weer aan en sluipt op zijn tenen naar me toe. Ik kijk nog eens goed, maar dit rustige jongentje is echt mijn kleinzoon.
Hij heeft geen werk bij zich en ik stel voor om een boekje uit de bibliotheek te halen. Hij wil opnieuw de klas in, daar ligt zijn geleende boek, maar van mij mag hij niet opnieuw storen. “Maar de bibliotheekmoeder is er niet, dan mag je niet zomaar een boek pakken.” Weer neem ik hem eens goed op, dit gezagsgetrouwe kind is toch echt Storm!
Het lezen gaat enorm vooruit, ik prijs hem de hemel in. Hij verlangt geen beloning. Dan herinnert hij me even aan de rol van een gewone oma. Hij memoreert dat hij nog een kado te goed heeft voor zijn afzwemmen en informeert hoeveel ik daarvoor over heb. Daarna maakt hij zijn wensen kenbaar. Het is knikkertijd en er ontbreken bonken in zijn collectie.
Ik koop er twee en als ik ermee thuis komt, rent hij naar Max, zijn vriendje, roepend :” Vet, cool.” Toch komt hij nog even terug en wil weten hoeveel ik heb uitgegeven. Als dat minder blijkt dan het toegezegde bedrag, claimt hij de rest.
Omdat het bijna vakantie is, heb ik besloten de laatste les van Casper en Jan af te gelasten. Ik meen ze daar een plezier mee te doen. Maar niets is minder waar. Ze zijn teleurgesteld.
Casper gaat mij daar kond van doen. Op mijn antwoordapparaat, vertelt hij dat hij het jammer vindt en vraagt of ik niet een ander uurtje voor ze heb.
Als ik hem complimenteer met de duidelijke boodschap, straalt hij ” En nog wel op je voice-mail” Moderne kinderen gebruiken eigentijdse taal!
Ik ben zo gerustgesteld over dit verzoek. Telkens weer vraag ik me af of ik de kinderen niet teveel belast met dat eeuwige oefenen op taalgebied.
Laatst vroeg ik Casper of hij het prettig of lastig vond, dat ik met hem werkte.Hij fronste zijn voorhoofd en zei :” Allebei”. En gelijk had hij. Onterecht viste ik naar een complimentje. Maar nu blijkt dat ze het gelukkig leuk vinden.