Het is herfstvakantie. Casper en Storm zijn met Lenie en Wim naar Drente.
In het Nieuwe de la Mar theater speelt Dolfje Weerwolfje van Theater Terra. Ik heb zulke goede herinneringen aan Kikker van dit gezelschap, dat ik een excuus (een kind) zoek om erheen te gaan.
Sarah wil mee, het is weer een feest. Niet alleen voor kinderen, het is prachtig theater, mooie stemmen, een fabelachtig decor en de morele boodschap goed verpakt. “Ook al ben ik anders, je hoeft niet bang voor me te zijn.”
We zitten eerste rij balcon, Sarah op een groot kussen. Haar aandacht verslapt geen moment. Ingespannen kijkt ze en waarschuwt de spelers dat de weerwolf achter het gordijn staat. Ook al heeft ze lang niet alles begrepen, de sfeer en de schoonheid heeft ze wel ervaren.
Dinsdag neem ik haar mee naar de speeltuin, het is een stralende dag.
Ze speelt heel intens in haar eentje. Ze werkt stuk voor stuk alle speelwerktuigen af, zonder naar mij toe te komen. Vanuit een hoog punt roept ze me af en toe en zwaait.
Vuil en moe komen we thuis, (haar huis)ik heb haar een bad beloofd en klungelig maak ik eerst verschillende vergissingen met de kranen en de stop, voor ze zingend in het water speelt.
Na een poos komt ze eruit. Ik kraai: “Ben je nou lekker schoon?”
Sarah herkent het stereotype Omagedrag. Overbodige vragen!
Ze wil me niet horen, klemt haar handen tegen haar oren en legt haar moeder uit: “Oma zeurt altijd zo.” En ik herken mijn afkeer van tantes en buurvrouwen met dit gedrag.
Waarom doe ik dan toch zulke dingen?