Of Sarah het concept jarig zijn heeft begrepen, betwijfel ik. Maar wij schieten in ieder geval in begrip te kort, ze kent wel degelijk de rituelen die er bij horen.
Als we haar feliciteren, wil ze haar hoed. Wim gaat naar zijn auto, maar dat petje bedoelt ze echt niet. Na enig nadenken, snap ik dat ze de hoed met het grote cijfer 4 bedoelt, hét teken van haar groei op school. Tomeloos verdrietig over zoveel onbegrip, snikt ze op haar moeders schoot.
De stortvloed van kado’s wordt onder tafel gezet en ze speelt de rest van de maaltijd intens gelukkig met de plastic handboeien, die bij de pannenkoek geserveerd worden.
Na afloop gaat Storm met mij mee naar huis om een nachtje te logeren.
Telkens weer ben ik onder de indruk van zijn warmte en beminnelijkheid als hij alleen met me is. Alle overleg verloopt in volmaakte harmonie – weg is zijn koppigheid-
Zo’n positie van middelste kind is toch een zware.
Ik heb aardbeien gekocht, een lievelingskostje van hem. ’s Morgens maak ik een boterham met die vruchten. Na een hap deelt hij mee dat hij dit niet lekker vindt. “Maar ik eet het wel op, we gooien het niet weg hoor! Als ik daarna maar een sneetje met pittige kaas krijg.” Dit is echt dezelfde Storm, die thuis aan tafel pertinent weigert iets te eten, dat hij afgekeurd heeft.
Samen gaan we materiaal maken voor mijn leerlingen, knippen, lijmen, lamineren. Hij laat zich iets voordoen en geconcentreerd kwijt hij zich van zijn taak. Ik schiet echt lekker op.
Ondanks een uitdrukkelijk verzoek is Chaja noch JanWillem om half twee verschenen om hem te halen. Ik bel en ze zijn beiden nog in badjas.
Hij hoort mijn verwijt ” Twee keer heb ik het jullie gevraagd!”
Als ik neerleg, straalt zijn toet van leedvermaak. “Welke straf krijgen ze, een erge hoor, als je iets twee keer vraagt en je doet het niet”