Vandaag voor de eerste keer met Sarah naar het theater geweest.
Twee jonge vrouwen met een lappendecor in de Oude vroedvrouwenschool in de Ruyschstraat.
“Dikkie Dik is jarig” heette de voorstelling, een rij piepkleine stoeljes vooraan, daarachter kleuterstoelen en helemaal achteraan de bank op normale zithoogte.
Ik geef Sarah de keus: “Vooraan op een eigen stoeltje of bij mij op schoot.” Hautain wijst ze de laatste mogelijkheid af. Ze is de kleinste op die rij, alle andere tweejarigen laten hun moeder of vader geen ogenblik los.
Ze vertedert de aanwezigen door haar dapperheid en uiterlijk.
Af en toe waait haar handje achteloos een lok haar naar achteren.
Geconcentreerd zit ze te kijken, tot Dikkie Dik, de poes uit Sesamstraat en de boekjes, verschijnt. Als hij zich verstopt, wijst ze telkens de plek aan.
De voorstelling is in mijn ogen een beetje oubollig, voorspelbaar en rolbevestigend. Een Oma met een dikke kont en een breiwerkje, een beetje stout kind. Ze gaan koekjes bakken, het kind morst en snoept, maar Oma wordt niet boos.
Lang over de plot nagedacht zeker. Maar…. Sarah vindt het prachtig en als er aan het eind gedanst wordt, staat ze op, kijkt de kunst af en doet mee.
Dan gaan we poffertjes eten, het snelle omdraaien op de hete plaat blijft een wonder.
Hoewel de portie haar te veel is, mag ik er niets van hebben. “Mijn, hou op Oma, hou op.”
We rijden nog even door de stad. Overal wordt gewerkt, geasfalteerd, geboord, geheid. Ook op Zondag.
Nu slaapt ze even. In het grote bed, want de kamer van de kinderen ligt vol met bouwmateriaal, cement en gereedschap.
Zou die reparatie van de gevel nog ooit klaar komen?