Onderweg van school naar huis vertrouwt Casper me toe dat hij eigenlijk twee ziektes heeft.
Een poos geleden werd een lichte bloedarmoede bij hem geconstateerd en dat gegeven misbruikt hij graag.
Dus informeer ik belangstellend naar de tweede kwaal.
” Ik heb ijzervermoede en wisselvermoede.” Zo min mogelijk probeer ik hem in dit soort situaties te vragen wat hij bedoelt, want dat is nogal frustrerend. Het gaat vast niet om het wisselen van tanden, want daar ben je trots op, dat is een teken van groot worden, niet van ziekte.
Vandaar dat ik naar de symptomen van “wisselvermoede” vraag. ” Nou Omajan, dan wissel je de woorden om.”
Lanzaamaan begint hij zich zijn taalstoornis bewust te worden.