Zaterdagmorgen in alle donkerte en vroegte klopt Lenie op onze deuren. Casper en Storm laten zich aankleden en precies op tijd rijden we weg. Lenie’s hoop dat ze nog wat verder zouden slapen, vervliegt meteen. Klaarwakker zijn ze en vraagbereid.
Zoals altijd heeft Lenie voor alles gezorgd en bij de grens stappen we op een parkeerplaats even uit, is er koffie in de thermoskan voor ons en drinken voor de jongens.
Zodra het licht is, start ik mijn eerste voorleessessie. Paulus, de Boskabouter, een stukgelezen exemplaar dat ik nog aan mijn eigen kinderen heb voorgelezen. Dat emotioneert me en ik ben een beetje bezorgd dat ze er niets aan zullen vinden. Oubollig, oudeerwets moisschien. En dat tast dan weer mijn herinneringen aan. Maar nee, ze vinden het leuk. Bij elk plaatje reik ik het boek naar achteren, zodat ik even uit kan rusten en zij wat te kijken hebben
Na het eerste restaurantbezoek zet ik de CD van Plauk van de Petteflet op. Een onverwacht succes. De volwassenen mogen geen woord meer wisselen, dat stoort in het verhaal.
Op de terugweg botst Wim in een file bijna op zijn voorganger, omdat hij met zijn aandacht bij de avonturen in het tortelbos vertoeft.
En laat nou net een kennis uit Dordt naast hem rijden en dat zien.
Bij het chalet barsten de heren bijna uit hun voegen van enthousiasme, ze willen sneeuwballen gooien, sneeuwpoppen maken. Maar de sneeuw is licht bevroren, het wordt al donker en we bezweren dat het morgen allemaal mag.
De volgende ochtend om 6.30 uur is het bal. Om 9.00 uur staan we buiten met de slee en dat blijkt een doorslaand succes. Eerst samen , maar dan keipt hij, dan om beurten en Lenie en Wim fungeren onvermoeibaar als sleeplift.
’s Middags naar de skiverhuur. Met groot vakmanschap schat de verhuurder de lengte en de schoenmaat. Alsof ze nooit anders hebben gedaan banjeren de jongens weg in hun skischoenen. Casper doet het nog even voor, eerst je hakken en dan met een klap je zool.
En ’s avonds eten we de traditionele “hete kip” door Lenie alvast in Nederland bereid. Ik voel me zo verzorgd, ik ben nergens verantwoordelijk voor en alles is geregeld, alles klopt.
’s Avonds spreken we onze lichte ongerustheid niet uit, Lenie en ik hopen maar dat de jongens de skiles willen volgen en dwingen zullen we ze niet. Maar… die dure lessen zijn betaald.