Met Opa Wim, oma Lenie en Omajan planden we een weekje SaasAlamagell, het vaste appartement van de Fransens.
Het vertrek was bepaald op zaterdagmorgen 00.50uur.
Daarom ging ik die voorgaande nacht in Dordrecht slapen. Casper moest eerst nog naar een clubje bij Wobke, waar hij leert hoe hij met zijn wat beperkte taal toch goed met andere kinderen kan communiceren.
En dus… gingen Casper en ik met de trein.
Eerst de nieuwe tram. Daar moest Casper weten en ervaren wat er met de harmonica bij de geleding gebeurt bij een bocht.
Je handen tussen de schijven en je merkt het krimpen en openenen.
Bij de kaartjesautomaten, die je met een toets op het scherm bedient, hebben we bijna alle plaatsen met een D op het scherm zien verschijnen voor we Dordrecht hadden.
Casper wilde in de dubbeldekker bovenin zitten, niet mijn geliefde plek, omdat het er zo laag is. Schuin tegenover ons zaten een opa en zijn kleinzoon.
Casper is op de wereld om alles te weten, dus moesten ze voor de draad komen met hun bestemming, de duur van de logeerpartij, de leeftijden, de groep op school, de vriendjes en vooral het aantal stations.
Opa antwoordde geduldig, ook als Casper in de herhaling ging.
Op mijn mobiel melden we dat we vertrokken waren. Gehersenspoeld door mijn nazaten, liet in mijn GSM ingeschakeld en ja… ter hoogte van Rotterdam informeerde Wim waar we zaten, opdat Lenie wist wanneer ze de aardappels op moest zetten.
Op het station stonden Opa en Storm ons op te wachten. De jongens begroeten elkaar alsof ze maanden gescheiden waren geweest.
Storm verhaalde enthousiast over zijn bezoek aan de garage, waar de laatste verfijningen aan de nieuwe auto waren aangebracht.
In de Standhasenstraat was ik ontroerd toen ik merkte hoe de jongens dit huis als hun tweede huis beschouwen. Ze zetten hun schoenen onder aan de trap, verdwijnen naar boven, waar hun speelgoed staat, komen op afroep ( zonder protest!) aan tafel en eten (zonder protest!) hun bord leeg. Dat is mij nog nooit gelukt.
Lenie heeft een verrassing, ze mogen samen op een tweepersoonsluchtbed slapen. Een geleende matras die door een mortortje van de benodigde lucht voorzien wordt.
Lenie belooft dat het bed vanzelf omhoog komt.
Na enige tijd is het bed inderdaad beslaapbaar.
Eerst schoppen ze geweldig keet, na wat vermaningen treedt de rust in. Tot Storm klagend om Oma Lenie roept.
Op haar vraag naar het probleem, zegt hij verwontwaardid: “Het bed doet het niet, het ligt nog steeds op de grond, het komt helemaal niet omhoog”