Als ik Cas en Storm van school haal op dinsdag zien ze me op het schoolplein staan. Als we eenmaal thuis zijn is er slechts het monsterspel. Een spel op de computer, waar ik niks van snap.
Verslaafd zijn ze. We zetten nu de keukenklok, elk mag 15 a 20 minuten spelen. Cas is het meest bedreven en Storm zit met gekruiste benen op tafel en kijkt de kunst af.
Dat ergert Casper soms, hij wil wel eens met rust gelaten worden. Ik ben voorbereid en heb voor Storm een knutselboek bij me. Dat doet hij immers graag. Ik benader hem voorzichtig, de sirene staat gauw aan. Overenthousiast bied ik het knutselen aan.
Boos gilt hij:”ONGEZIEN vind ik dat boek stom en saai!
Nou daar kan ik het mee doen.